Ups + Down = 2x mazzel

Ons verblijf in Bukit Lawang zit er alweer op. We nemen afscheid van Marie de Franse eigenaresse en haar Indonesische man en zoontje. In het dorp is alleen een voetpad waar geen auto's kunnen komen, het is een kilometer lopen naar de weg. Twee jongens van het hotel nemen onze grote reistassen achterop de motorfiets en rijden vast vooruit. Mathijs mag mee maar vindt dit toch wel spannend (en wij ook , al je ziet dat deze jongens zeer steile hellingen op en afrijden). De luxe taxi staat klaar om te vertrekken naar Lake Toba. 

In eerste instantie verloopt de taxirit prima. We genieten van het uitzicht en het schiet lekker op. Achter ons reed een vriend van onze chauffeur, met een ander Nederlands gezin. Ze bellen mekaar regelmatig...
Na een paar uur ging het toch mis: in zijn enthousiasme om de drukke steden te vermijden is onze chauffeur verkeerd gereden en moesten we een flink stuk terug. En de weg was al zo slecht... We zijn hiermee flink wat tijd verloren en dat is balen want we moesten een boot halen... Rond 1 uur zijn we bij een lokaal tentje gestopt voor de lunch en die was heerlijk! Daarna snel verder en om een lang verhaal kort te maken: we hebben de boot van half 5 (net) gehaald. Dit ondanks een rookstop en een sanitaire stop van de chauffeur. Tijd die hij overigens inhaalde door extreem gevaarlijk te rijden. 

Deel 1 van de overtocht duurde iets meer dan een half uur, maar omdat de boot bij ieder hotel stopte, en wij bij het aller-allerlaatste hotel zaten, waren wij 5 kwartier onderweg. De ontvangst door de Nederlandse eigenaresse was vreemd: eerst verwachtte zij ons niet, toen kregen we te horen dat we een dag eerder al verwacht waren, maar dat bleek haar fout en de kamer was gelukkig nog beschikbaar.
Toen we wat wilden eten, bleek echter dat de wandeltocht naar het dorp zo'n 3 kwartier duurde. Met heuvels. Zonder taxi's, Tuk-Tuks enzovoorts. Ai...

Heen ging nog wel, alleen veel irritante honden langs de weg. Maar we zagen erg op tegen de terugweg, in het donker, met al dat verkeer, al die honden...
In het dorpje konden we lekker eten en vroegen we gelijk waar de taxi's stonden. Helaas... Ook hier niks. In het restaurant hebben onze jongens zich prima vermaakt met het in gesprek gaan met het zoontje van de eigenaar. Met behulp van de Engelstalige Lonely planet probeerde ze met hem in het Indonesisch te praten. Vermakelijk om naar te kijken voor ons maar ook voor andere gasten van het restaurant. Omdat we het niet zagen zitten om 3 dagen in het donker te moeten lopen en steeds 3 kwartier van het hotel af te zitten besloten we ter plekke om voor de komende dagen een ander hotel te boeken. Wat bleek: om de hoek waar we zaten lag hotel Judita en hier was nog een ruime kamer vrij voor ongeveer dezelfde prijs als waar we zaten. Gelijk (online) geboekt en ook maar meteen er naartoe gelopen, onder andere om te vragen of zij de volgende dag de bagage konden ophalen in ons oude hotel. Dit bleek lastig, maar het viel te proberen...

Nu nog helemaal terug... We zagen er tegenop maar goed, met een beetje doorlopen, goed op het verkeer letten en de honden negeren komen we er wel, dachten we.
Dat liep gelukkig anders... Op de rand van het dorp stond een personenbusje met een man erin. En met een flair waarop Peking Express trots zou zijn gingen we op die man af met de vraag of hij ons naar het hotel kon brengen. Voor hem, met de auto, immers een kwartiertje retour. Weer lang verhaal, zijn vrouw (of dochter, weet ik veel) erbij en het antwoord was 'nee'. Ik had al gelijk aangeboden om te betalen voor de lift. Mijn maximum was 100.000 (zo'n 6 euro 50), maar ik begon natuurlijk lager, op 50.000. Toen 60, 70, oke, noem maar een bedrag... 
Gelukkig gingen ze overstag en we konden voor 50.000 mee. Op zich nog steeds een hoog bedrag, maar we waren al lang blij dat we de lift hadden. Daarbij nog 10.000 fooi gegeven. Moet denk ik wel eens goed nadenken over mijn afding-technieken... Lager uitkomen dan mijn eigen (hoogste) bod, da's me nog nooit gebeurd.

Maar we waren er nog niet... Nadat we uitgestapt waren en de laatste steile heuvel naar het resort afliepen, gleed er iets langs mijn broekspijp naar beneden: de zaklamp. Ai, gat in mijn broekzak, hoogstwaarschijnlijk veroorzaak door de scherpe sleutel van de hotelkamer die ik bij nader inzien al een tijdje niet meer voelde. Zucht... Sleutel kwijt!
Busje reed net weg, maar we zijn nog wel teruggelopen naar de plek waar we uitgestapt waren (dichtbegroeide berm!) om te zoeken. Zonder resultaat natuurlijk. Escape was nog dat 1 van de raampjes niet op slot kon, echter eerst maar eens naar de receptie. Daar kwam een ouderwets koekblik tevoorschijn met heul, heul veul sleutels. de nachtportier ging met ons mee en had de deur verrassend snel open. Toen haalde hij de sleutel van de ring en gaf deze aan ons. Bleek dat de verkeerde sleutel te zijn! Toen maar wat tassen tegen de deur gezet, we waren te moe om nog eens terug te gaan. 

De nacht was wat onrustig omdat er steeds klappen op het dag gegeven werden. In eerste instantie dachten we aan vruchten die uit bomen vielen, achteraf bleken het apen te zijn die onze vuilnisbak (die buiten stond) overhoop gehaald hebben. 
Al met al blij dat we een ander hotel hebben gevonden...

Dus, ondanks een aantal keer pech hebben we een heerlijke dag gehad en zelfs de mazzel van de lift en van een nieuw hotel!