Efata homestay & Huize Aap

We verblijven tijdens onze trip naar de Borobodur in Efata homestay. Deze kleinschalige accommodatie heeft drie kamers rondom een grote tuin met speelplaats. Wij krijgen de twee kamers met warme douche. De eigenaar Ica , zijn vrouw en zoon Karel (9 jaar) wonen ook in dit gebouw en hun eetkamer wordt gebruikt voor het ontbijt. Voor Mathijs en Jasper is dit een toplocatie. Ze spelen met Karel in de tuin met waterballonnen, Lego, papieren vliegtuigjes en voetballen. Zo mooi om te zien hoe makkelijk ze met elkaar communiceren in een soort van Engels en blijkt dat ze dezelfde interesses hebben al wonen ze duizenden kilometers van elkaar af. Ook Karel speelt Clash of Clans en is inmiddels toegevoegd aan de Clan .

Maar helaas kwam ook aan dit mooie verblijf een eind: gisteren om 8 uur vertrokken we met de auto voor de lange rit (8 uur) naar Batu Karas. Het was een mooie rit, soms druk onderweg maar verder mooi om te zien.
Over het verkeer hier: zoals al vaak gezegd heel druk, met name in de steden. Stoplichten zijn er wel maar die worden vaak enorm genegeerd. Verder staan er vaak verkeersregelaars langs de weg die op hun eigen unieke manier iets proberen bij te dragen aan de chaos. Bewapend met een hesje, een fluitje, een vlaggetje en (voor de ouderen onder ons) Louis de Funes-achtige armbewegingen. Het ziet er komisch uit maar wij vragen ons af wat het toevoegt want ze worden enorm vaak genegeerd... Maar, niet altijd, want soms krijgen ze toch wat geld (paar cent) toegestopt door passerende automobilisten. Sommigen hebben zelfs speciaal voor dit doel een mandje bij zich. Opvallend is dat taxichauffeurs nooit iets geven.

De rit van 8 uur duurde uiteindelijk meer dan 9 uur, zodat we in het schemerdonker in Villa Monyet (wat Huize Aap betekent) in Batu Karas aankwamen. Daar werd al gelijk gezegd dat we aan konden schuiven bij de BBQ. Het halve dorp kwam hier op af. We waren echter te moe om gelijk aan lange banken aan te moeten schuiven en wilde liever het tempo van de avond in eigen hand houden dus we besloten zelf op zoek te gaan. Nou is er hier niet al te veel te doen, dus we waren blij dat we een restaurantje vonden (het was immers al goed donker) en we hebben heerlijk gegeten. 

Ons resort is klein, paar hutjes, en wij zitten in een grote 6-persoonsbungalow met uitzicht op de zee. Prachtig, ruim, met eigen veranda en hangmat (tot nu toe overigens exclusief in gebruik door Jasper...). Helaas ook hier 's nachts weer last van een moskee, maar goed, da's maar 10 minuten ofzo. Verder hebben we heerlijk geslapen.
Vanmorgen werden we wakker met regen. Tot ons bezoek aan Prambanan was het droog, op 1 bui na, maar daar begon het te miezeren. Hadden we niet echt veel last van, maar tegen de tijd dat we in Borobudur aankwamen stortregende het. Gelukkig was het tijdens ons bezoek aan de tempels droog en ook de rest van eergisteren bleef het droog. Maar gisteren, tijdens de lange rit hebben we veel regen gezien. Afwachten wat het gaat worden.
De regen hield vanmorgen gelukkig op, dus na het ontbijt (tegen een uur of 11 want we moesten wel even bijkomen natuurlijk...) gingen we lopen. Ondanks dat we hier aan zee zitten is er een strandje, op zo'n 20 minuten lopen. Hier konden we een matje huren zodat we niet in het zand zaten en de kinderen hebben zich uren in het water vermaakt. Flinke golven! Later hebben we nog een mini-surfboard gehuurd voor ze en ook daar hebben ze flink mee gespeeld. En oh ja, natuurlijk moesten we allemaal weer meerdere malen op de foto met de locals.

 Over locals gesproken... Zoals in alle toeristische landen zijn de locals, zeker waar ze zelf met toeristen te maken hebben, hier erg vriendelijk en behulpzaam. Hier in Indonesie zie je (met name in de weekends) echter ook heel veel Indonesische toeristen. En die zijn minder fijn... Ze zijn met name lawaaierig. Gelukkig alleen in de weekends...